ดุจหยกที่ร่ายรำ

‘หมาป่าผู้เดียว​ดาย’​

ในใต้หล้าต่างพากันเกรงกลัวชื่อเสียง​ของเขา แต่นางเจ้าลู่เฟิงกลับเป็นคนเดียวที่เรียกเขาแบบนั้น.. 

นางกลับเวทนาเขาต้องสังเวยมากี่ชีวิตกัน 

เพียงเพื่อให้ไปยืนอยู่ในจุดที่โดดเดี่ยว​ที่สุดในใต้หล้าขนาดนั้น… 

นางไม่รู้​เลยว่านางไปต้องตาต้องใจในตัวบุรุษ​ที่ไร้ความรู้สึก​เช่น

ซุนเหว่ยหยาง​ ประมุข​แห่ง​หุบเขา​หมาป่า​ดำ​ บุรุษ​ที่ไม่ปริปากสนทนา​กับอิสตรี​ใด แต่กลับซื้อตัวนางไปด้วยราคาที่เทียบเท่าการซื้อหอคณิกา ที่น่าประหลาด​ไปกว่านั้นหน้าที่ของนาง คือแค่นั้งรอเขากลับมาที่จวนทุกวัน

“ท่านต้องการอะไร… โปรดบอกข้ามาตามตรงเถิด” 

“นั่งรอ… แค่นั้งรอเราที่หน้าจวนก็พอ” 

นางคงคิดว่าเขาล้อนางเล่นแต่ แท้จริงท่านประมุขผู้เย็นชาหมายความตามนั้นจริงๆ

เสน่ห์​ของนางมีไว้แค่นั้งรอเขาเพียงแค่นั้นหรือ…. 

ชักจะดูถูกความสามารถ​ของนางมากเกินไปแล้ว…..​

 ถ้าไม่สนใจนางก็เอาอิสระภาพของนางกลับคืนมา!! 

แนะนำตัวละคร

ซุนเหว่ยหยาง ประมุขแห่งเฮยหลางซานหรือหุบเขาหมาป่าดำ ที่ผู้คนในใต้หล้าต่างพากันหวาดกลัว หมาป่าทมิฬ​ ฉายานี้เป็นที่โจษจัน​ไปทั่วแผ่นดิน​ว่า ประมุขผู้ไร้ความปราณี​ 

เมื่อเขาลั่นวาจาแล้ว ไม่เคยมีชีวิตใดรอดออกจากสงครามที่เขาเป็นผู้ล่า

เขาไม่เคยเอ่ยปากสนทนากับหญิงใดในใต้หล้านับตั้งแต่ขึ้นดำรงตำแหน่งประมุข เพราะปมในอดีตบางอย่าง จึงทำให้เขาไม่สนและขอยุ่งเกี่ยวกับอิสตรี​ใด เขาอุทิศตัว​ให้กับสงครามและการปกป้องสำนัก เขาทุกคำบัญชาการ​ของเขาล้วนแลกมาด้วยชีวิต แต่เขากลับซื้อตัวเจ้าลู่เฟิงกลับมายังสำนัก

เจ้าลู่เฟิง หยกผู้งดงาม​ นางรำในหอคณิกาโม่จิ่นที่มีชื่อเสียงที่สุดเมืองลั่วหยางการร่ายรำของนางราวกับการร่ายรำของเทพปีศาจที่หลอกล่อให้ผู้คนหลงไหลยกเว้นผู้เดียว ซุนเหว่ยหยาง​ ที่แสดงว่าไร้ความรู้สึก​ต่อนาง

แท้จริงชื่อเดิมนางคืออาหลี่เด็กสาวที่รอดตายจากหมู่บ้าน​ที่ถูกปล้นและถูกขายเป็นเด็กรับใช้​ให้หอคณิกา จนได้รับความช่วยเหลือ​จากประมุขโม่จิ่นที่ฝึกสอนนางให้ก้าวขึ้นมาเป็นนางรำอันดับหนึ่ง แต่สิ่งเดียวที่นางปรารถนา​มาชั่วชีวิต​คือ อิสรภาพ​

โม่จิ่น ประมุขแห่งหอคณิกาโม่จิ่นผู้เฉลียวฉลาด​และเก่งกาจในการต่อรองเขามีกฎในการทำธุรกิจ​คือไม่ค้าหญิงสาว แต่ขายศิลปะการแสดง​แทนเขาเป็นผู้มีพระคุณ​ของเจ้าลู่เฟิง ไม่มีใครรู้ว่าโม่จิ่นนิยมชมชอบ​หญิงหรือชายเขาเป็นบุรุษ​ที่คาดเดาความคิดได้ยาก